به گزارش مشرق، خاورمیانه از دیرباز محل منازعه و کشمکش جدی میان قدرت های قالب آن بوده است. بصورت مشهودتر در دوره ی معاصر با گسترش خشونت ها و تروریسم و دخالت های قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای، شکلی آنارشیک و آشوب گونه ای از وضعیت این نقطه در بستر جغرافیایی کشور ها تعریف می شود. لذا زندگی در چنین منطقه و موقعیتی که احساس عدم امنیت را یک مساله ی واقعی و قابل درک می کند، شرایط بسیار متقاوت تری با دیگر نقاط جهان دارد. حداقل در سی سال گذشته نزدیک به دو میلیون نفر در مجموع منازعات ایران و عراق، افغانستان و آمریکا، عراق و آمریکا، بحران داخلی سوریه و تجاوز عربستان به یمن کشته و چند برابر آن زخمی و مجروح شده اند که با رصد قراین به احتمال زیاد در سال های آتی گسترش بیشتری نیز خواهد داشت.

ایران بعنوان کشوری که برخوردار از مولفه های ژئوپلوتیکی مهمی است همواره عضو امنیتی تاثیر پذیری از کانون های آشوب زای منطقه بوده است. این وزن ژئوپولوتیکی مهم و موثر در کنار حاکمیت هنجار ها و ارزش های انقلابی، امنیتی را برای ما لازم می شمارد که ابعاد نظامی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی پیچیده ای داشته و بصورت چند بعدی در سطوح سه گانه ی فردی، ملی و جهانی قابل طرح باشد. لذا با توجه به این که در هفته ای قرار داریم که مزین به نام ارتش و سالروز تاسیس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است، با گذری تحلیلی به دلایل، چرایی و منطق سیاست های دفاعی و بازدارنده جمهوری اسلامی ایران می پردازیم.

ماندگاری در محیط پر از بحران داخلی و خارجی با در نظر گرفتن یکپارچگی، استقلال و امنیت و حرکت به سمت تعامل جهانی با حفظ اصول انقلابی و ارزشی، مستلزم ایجاد پایه های امنیت ملی بر مبنای بازدارندگی همه جانبه، تنش زدایی دیپلماتیک، استواری و پویایی صنایع دفاعی و اقتصاد مقاوم و رونده است.

تاکید فزاینده دشمن خارجی بر ایجاد تفرقه های قومی، مذهبی، جنسیتی و گسترش منازعه آمیز شکاف های طبقاتی و ایجاد فاصله میان حاکمیت سیاسی و جامعه با تلاش در ایجاد دو دستگی ها بین نخبگان سیاسی به این امید که بتواند در دیواره مستحکم اتحاد اجتماعی و ثبا ت سیاسی رخنه ایجاد کند، امری پوشیده نیست. نگاهی به فعالیت های مداوم و پر هزینه ی شبکه های ماهواره ای در فضای رسانه ای و تحریک ستون پنجم در شبکه های اجتماعی همچون تلگرام و گوگل پلاس نشان می دهد که حمله ای حساب شده و دقیق برای فروپاشی اجتماع مردمی و نظام سیاسی عینیت یافته است. در سطح فضای بین الملی و منطقه ای نیز با کشاندن رقابت های تسلیحاتی به کشور های حوزه ی خاورمیانه و ایجاد جنگ های نیابتی و ایران هراسی می خواهند اختلافات همسایگی را در جنگی بدون پایان برای منافع خود رقم بزنند.

نگاهی به آمار هزینه های تسلیحاتی کشورهای همسایه ایران در چند سال گذشته نشان می دهد که سبد رنگارنگ هزینه های نظامی آنها:

1- برای اسرائیل بیش از 100 کلاهک هسته ای در کنار سرانه ی هزینه ی نظامی 2096 دلار به ازای هر نفر که رقمی بیش از 13 میلیارد دلار (بر اساس آمار سالهای 1989-2009) را در بر می گیرد. رژیم اشغال گری که سالانه بیش از 9.2 درصد از تولید ناخالص خود را صرفا به تجهیزات نظامی اختصاص می دهد و همواره حمایت همه جانبه ی غرب خصوصا آمریکا را نیز با خود به همراه دارد.

2- برای رژیم دست نشانده عربستان سعودی رشد 275 درصدی خرید تسلیحات نظامی نسبت به فاصله میان سال های 2006- 2010 و تبدیل شدن به بزرگترین وارد کننده سلاح های نظامی با ارزش9.8 میلیارد دلار را شامل می شود که این رقم بیش از 10 درصد تولید ناخالص آن کشور را به خود اختصاص می دهد.

3- برای کشور هایی همچون امارات متحده عربی با واردات بیش از 6.5 میلیارد دلار که در ردیف چهارمین وارد کننده سلاح بعد ازچین قرار می گیرد، برای قطر با رشد 279 درصدی، کویت با رشد232 درصد و عمان با رشد194 درصدی نسبت به 5 سال گذشته، که در مجموع بیش از 20 میلیارد تجهیزات نظامی از غرب دریافت کرده اند.

4- برای دولت ترکیه که خود را یکی از اعضای جدی پیمان ناتو می انگارد و تلاش دارد تا به پشتوانه حمایت های نظامی ناتو سیاست های حاشیه سازی را در منطقه دنبال کند. سهم این کشور از سبد هزینه های نظامی3.4 درصد از تولید ناخالص داخلی است که بر این مبنا سومین وارد کننده سلاح در خاورمیانه به حساب می آید.

حال پرسش این است که در چنین رقابت تسلیحاتی که در خاورمیانه شکل گرفته است، آیا ضروری و لازم نیست که ایران اسلامی، توان بازدارندگی لازم را داشته باشد و برای حفظ آن تلاش کند؟

ما در منطقه ای زندگی می کنیم که پیرامون آن بیش از شش منطقه ی امنیتی پیچیده(حوزه ی دریای خزر، آسیای مرکزی، قفقاز و ترکیه، مشرق عربی، خلیج فارس و غرب آسیا) قرار دارد که در هر کدام از آنها مناقشات امنیتی همچون آتش زیر خاکستر آماده شعله ور شدن هستند. ورود این حجم تسلیحات مرگبار، حضور نظامی قدرت های بیگانه، سیاست های توسعه طلبانه کشور های منطقه و ... همگی نشان می دهد که  چهار گوشه ی ایران در معرض تهدید جدی نیروهای بیگانه قرار دارد. با این همه ایران در زمره ی یکی از کمترین هزینه کنندگان نظامی به حساب می آید. بر اساس آمار (موسسه تحقیقات صلح استکهلم) سرانه هزینه نظامی ما77 دلار در صورتی که این برای اسرائیل(2096 دلار)، عربستان(1194 دلار) ترکیه(270 دلار) روسیه(461 دلار)، نسبت سرباز به جمعیت ما به ازای هر 117 نفر یک کارکن نظامی که اسرائیل(34 نفر)، عربستان(106 نفر)، ترکیه(91 نفر) و روسیه(50 نفر)، هزینه های نظامی به میلیون دلار که برای ایران رقم 5 میلیون دلار اسرائیل(12 میلیون دلار)، عربستان(24 میلیون دلار)، روسیه(67 میلیون دلار) می باشد(بنقل از: مقاله دکتر شعر باف در باب افزایش هزینه های نظامی ایران)

این آمار به خوبی گویای این است که با توجه به این که ایران بیشترین تهدیدات امنیتی را از محیط پیرامون خود دریافت می کند ولی کمترین هزینه و سرمایه گذاری نظامی را داشته است. ولی آنچه که توانسته ما در این منطقه پر آشوب به لحاظ دفاعی مستحکم نگاه دارد مدیون رهبری آگاه و با درایت، نظام سیاسی کارآمد، مردم صبور و تلاشگر، نظام اطلاعاتی مشرف بر تمام تحرکات خرابکارانه، ارتش آماده و ورزیده، نیروی سپاه و بسیج مقتدر و با جسارت، نخبگان دانشگاهی با استعداد و با انگیزه و نیروی انتظامی جان برکف است.

به حق اگر همینقدر ناچیز تحقیقات و هزینه ها را روی بازدارندگی دفاعی انجام نداده بودیم معلوم نبود که هر گوشه ی این مرز و بوم را باید از چنگال کدام اشغال گر در می آوردیم. اگر مقام معظم رهبری تاکید جدی بر حفظ دست آوردهای دفاعی و موشکی کشور دارد دقیقا به همین واسطه است که نمی خواهد به بهانه های سرمایه گذاری، ارتباط با دنیا و چه و چه که برخی مشتریان داخلی نیز دارد، امنیت کشور را به حراج بگذارد. امروز اگر ارتش آمادگی دفاعی و بازدارندگی نداشته باشد، ناوگان دریایی و نیروی زمینی آن نوسازی نشده باشد آیا می توانیم برای یک لحظه در این منطقه ی پر آشوب دوام بیاوریم. امروز اگر سپاه و بسیج در آنسوی مرزها به کنترل تهدیدات و دشمنی ها اقدام نکنند آیا هموطانان ما در نقاط مرزی خواهند توانست با آرامش سر بر بالین بگذارند، اگر نیروی انتظامی آماده نباشد تحریکات داخلی و تفرقه انگیزانه ی دشمنان خارجی در کنار مافیای مواد مخدر و سلاح چه بلایی امنیت کشور می آوردند. اگر ستاد نیروهای مسلح ما با همکاری دانشگاها بر روی سلاح ها و موشک های جدید سرمایه گذاری علمی نکند، قدرت بازدارندگی ما باقی خواهد ماند؟
 
نتيجه:

1- امنیت ملی و سیستم دفاعی با هیچ چیز قابل مقایسه و قابل معامله نیست. همانطور که هیچ کشوری در دنیا حاضر به انجام آن نیست و آن کشور هایی هم که این کار را انجام داده اند به شدت آسیب دیده اند یا وابسته مانده اند.

2- بر خلاف تبلیغات و خبر پراکنی های متعدد دشمنان، سرانه هزینه کرد ایران برای سیستم دفاعی و امنیتی خود با توجه به جمعیت، وسعت سرزمینی و تهدیدات پیرامونی به مراتب پایین تر از کشور های منطقه است، همانطور که در آمار ذکر گردید.

3- امنیت ملی و دفاعی کشور مرهون تلاش ها و ایستادگی تمام قوای مسلح کشور و همراهی مردم عزیز است که گوش و هوش خود را به اختیار یاوه گویان و یاوه اندیشان  در رسانه ها و فضا های مجازی نمی دهند و به رهبر و نظامشان اعتماد دارند.

ان شاء الله که با یاری حضرت باری تعالی و حمایت های امام عصر(عج) و رهبری داهیانه مقام معظم رهبری، این مرحله را نیز پشت سر خواهیم گذاشت و با نگاهی بلند به آینده، کشوری سربلند، توسعه یافته و امن تحویل آیندگان خواهیم داد. به هر شکل یادمان نرفته است که این انقلاب و دستاورد های آن امانتی از حضرت امام(ره) و خون شهیدان گل گون کفن است.